Carl Jung ve Müzik Terapisi

Carl Jung ve Müzik Terapisi

Margaret Tilly, kökeni İngiltere’ye dayanan ve San Francisco’da yaşayan bir konser piyanisti, müziğin belirli vakalarda terapötik değere sahip olup olmadığına dair deneyler yapmaya ilgi duydu. Bu ilgi, Jungcu analiz konusundaki kendi deneyiminden doğdu ve analistler, Tilly’yi yaptığı çalışmaları Jung’a tanıtması için teşvik ettiler.

1956’da, Cenevre’de radyoda bir konser vermek için bulunduğu sırada, yazdığı bazı makaleleri Jung’a göndermeye karar verdi. İki gün içinde cevap postayla geldi; mektup Jung’un sekreterindendi ve kendisinden iki gün sonra Küsnacht’a gelmesi isteniyordu.

Margaret Tilly:

“Holüne adım attığımda, Dr. Jung kollarını uzatarak beni karşıladı ve sanki şimdiye kadar birlikte olduğum en sıcak ve en dost canlısı insanlardan biri olduğunu hissettim. Konuşmak öylesine rahattı ki, insan kendini korkuya kapılmış hissetmiyordu.

Çalışma odasındaki pencerede duran yuvarlak bir masaya oturduk. Makalelerim önündeydi ve kelimenin tam anlamıyla ilgi ve merakla dolup taşıyormuş gibi görünüyordu.

‘Müzik terapisi hakkında çok şey okudum ve duydum,’ dedi, ‘hep çok duygusal ve yüzeysel görünüyordu, bu yüzden ilgimi çekmedi. Ama senin makalelerin tamamen farklı ve yaptığın şeyi duymak için sabırsızlanıyorum. Ne olduğunu hayal bile edemiyorum. Lütfen benim değil, kendi dilini kullan.’

Bu son cümleyle ne kastettiğini hemen anlamadım, ama ‘Konuşmadan önce, Dr. Jung,’ dedim, ‘müziğe karşı kendi kişisel ilişkinizin ne olduğunu sorabilir miyim?’

Cevabı şaşırtıcıydı. ‘Annem çok iyi bir şarkıcıydı, teyzesinin de sesi güzeldi ve kızım çok iyi bir piyanist. Tüm literatürü biliyorum—her şeyi ve tüm büyük icracıları dinledim—ama artık müzik dinlemiyorum. Beni yoruyor ve sinirlendiriyor.’

Nedenini sorduğumda şöyle cevapladı: ‘Çünkü müzik öylesine derin arketipsel malzemeyle uğraşıyor ki, çalanlar bunun farkında değil.’

Sonunda Jung’un müziğe pek sempati duymadığı fikrinin neden oluştuğunu anladım. Müziğe az ilgi duyduğu için değil, tam tersine fazlasıyla önemsediği için.

Bu noktada, ‘İzninizle bu öğleden sonra Bayan Bailey ve kızımı da aramıza katılmaya davet ettim, çünkü anlatacaklarınızı çok ilginç bulacaklar. Şimdi gelin, birlikte bir fincan çay içelim,’ dedi.

Büyük, karanlık ve rahat oturma odasına geçtik. Orada beni, şöminenin önünde oturan kızıyla Bayan Bailey’le tanıştırdı. Odanın öte tarafında kapağı açık duran bir Bechstein kuyruklu piyano vardı.

Ateşin başında neşeli ve hoş vakit geçirdik; Dr. Jung son derece neşeli ve çekiciydi. Son çay yudumumu aldığım anda, ‘Bir dakika daha bekleyemem—başlayalım, ama kendi dilini kullanmalısın,’ dedi.

‘Yani çalmamı mı istiyorsunuz?’ diye sordum. O da ‘Evet. Bana tam da hastalarınla yaptığın gibi davranmanı istiyorum. Şimdi—sence benim neye ihtiyacım var?’ diye cevap verdi.

İkimiz de gülmeye başladık ve ben, ‘Gerçekten beni zora sokuyorsunuz, öyle değil mi?’ dedim.

‘Evet, öyle yapıyorum. Şimdi piyanoya geçelim. Birazcık işitme sorunum var, yakına oturmama izin var mı?’ dedi.

Böylece hemen arkamda oturdu; onu görebilmek için biraz dönmek zorunda kaldım.

Çalmaya başladım. Döndüğümde, bariz bir şekilde çok etkilenmiş görünüyordu ve ‘Devam et—devam et,’ dedi. Yeniden çaldım.

İkinci seferde çok daha derinden etkilenmişti, ‘Bana ne yapıyorsun bilmiyorum—ne yaptığını anlayamıyorum,’ dedi.

Ardından konuşmaya başladık. Peş peşe sorular yöneltti: ‘Şu veya bu durumda ne yapmayı hedeflerdin—nereye varmayı beklerdin—nasıl uygulardın? Sadece anlatma, göster—bana göster,’ diyerek durmadan soru sordu. Zamanla, ‘Ne yaptığını anlamaya başlıyorum—daha fazlasını göster bana,’ dedi.

Kendisine birçok vaka öyküsü anlattım ve iki saatten fazla çalıştık. Çok heyecanlıydı ve bir çocuk kadar içten ve doğal davranıyordu. Sonunda bir anda patladı:

‘Bu, daha önce hayal bile etmediğim bambaşka bir araştırma alanını açıyor. Bugün öğleden sonra bana gösterdiklerin—sadece söylediklerin değil, gerçekten hissettiğim ve deneyimlediğim şeyler—bana şunu hissettiriyor: Bundan böyle, müzik her analizde temel bir parça olmalı. Bu, analitik çalışmamızda ancak bazen ulaşabildiğimiz derin arketipsel malzemeye ulaşıyor. Bu çok dikkat çekici.’

Tam o sırada, sanki kötü bir cinin dürtmesiyle, saatime baktım ve ‘Dr. Jung, gitmek zorundayım yoksa Paris trenini kaçıracağım,’ dedim.

‘Gitmemelisin,’ dedi. ‘Birkaç gün kalamaz mısın bizimle? Geri gelemez misin?’ Çok istemeden ayrılmak zorunda kaldım. Kızı beni trene götürdü ve ben de Paris’e kadar adeta sersemlemiş gibi yolculuk ettim.”

Dipnot: Alan Watts, In My Own Way (New York, 1972), s. 394’te, Margaret Tilly’nin Jung ile buluşmasından kısaca bahseder ve şunu ekler:

“Kısa bir süre sonra, Jung’un kızı Margaret’e şöyle dedi: ‘Belki farkında değilsin ama benimle babam arasında çok önemli bir şey yaptın. Ben her zaman müziği sevdim, ama o bunu hiç anlamadı ve bu, aramızda bir engeldi. Senin gelişin her şeyi değiştirdi ve sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum.’”

I Ching 16. hexagram’ın 1. hattı, müziği dahil etmeye işaret ediyor

(Carl Jung ve Müzik Terapisi)

I Ching 16 place 1 refers to putting in music

C. G. Jung Mektupları: Cilt 2, 1951-1961

Baba Victor White’a

Sevgili Victor!

Bollingen, 7 Ağustos 1952

“Unutmuşum söylemeyi, I Ching 16’nın 1. yerinde ‘privatio boni (iyiliğin yoksunluğu) sorununu müziğe dahil etmeye’ değinildiğini gösteriyor, yani bunu bir duygu sorunu olarak anlamak gerektiğini.

Bu tür fikirleri sadece entelektüel düzeyden değil, duygusal bakış açısından da ele alırsan daha bütünsel bir resim elde edersin.

Bu durumda ‘kontrapunktum’u çok daha net hissedebilirsin.

Senden sonra gelen bir mektup vardı, onu tekrar Blackfriars’a yönlendirdim.

Selamlar,

Kalpten selamlarımla,

C. G. Jung”

Carl Gustav Jung ve psikolojisini eğlendirerek öğreten ve dünyada tek olan bir roman serisi olduğunu biliyor muydunuz? Daha fazla öğrenmek için lütfen tıklayınız.